Dat ik in de parkeergarage een kaartje moest kopen, herinnerde me opeens aan mijn schoonzus.
Ik had wat familiebezoek en die wilde ook even naar Weert. Met twee auto’s daarheen en ook in een parkeergarage geparkeerd. Bij terugkomst pakte mijn schoonzus alvast de auto en liet mijn broer het kaartje betalen. Alleen was zij veel eerder bij de slagboom dan mijn broer. En het is duidelijk dat die uitrijstroken in die garages altijd zeer smal zijn. Gebouwd voor één auto, zodat je er niet met twee tegelijk uit kunt rijden. Nee, stel je voor dat ze wat inkomsten mislopen.

Maar mijn schone zuster stond dus met de auto voor die slagboom. Ik had mijn andere broer met de auto al gewaarschuwd dat hij nog niet weg moest rijden en wij stonden ons boven natuurlijk helemaal te verkneukelen. Want na mijn schoonzus sloot de ene na de andere auto aan en mijn broer met het kaartje was nog in geen velden of wegen te bekennen. Schoonzus werd inmiddels wel een beetje zenuwachtig en de ongeduldige chauffeurs begonnen ook al lichtelijk geïrriteerd te toeteren. Niks zo erg als dat. En zij kon geen kant meer op. Niet vooruit en niet achteruit. Ze zat muurvast. Mijn andere broer en ik lagen daarboven inmiddels in een deuk van het lachen. Wij hadden ons kaartje al betaald, dus wij hadden best ons kaartje aan haar kunnen geven, maar er is niks zo leuk als dat iemand die anderen altijd in de maling neemt, nu zelf ook eens de pineut is. Uiteindelijk kwam de broer met het kaartje en ze zijn snel weggereden. Waarna wij lachend aansloten in de rij auto’s en zo heel snel naar buiten konden rijden.