De Avonturen van Coco

Ik was op mijn werk en kreeg een app-je van mijn man met een foto, dat er een europapapegaai op het dak van de garage zat. Een hele mooie met een geel/blauwe kop. (manlief heeft wel vaker van die woordgrapjes). En hij had flinke honger want toen mijn man hem wat nootjes gaf, vloog hij er meteen op af.
Nu hebben wij een nichtje José, die ook papegaaien heeft, dus die stuurde ik een berichtje of deze van haar was. Dat was niet zo, maar zij wist wel van wie hij was. Zij had een week geleden een berichtje op facebook gedeeld dat de papegaai vermist was. Dus de papegaai was al bijna een week aan het rondzwerven. Ze kwam kijken naar de papegaai en de baasjes/eigenaren van Coco (zo heette hij) kwamen er ook aan. Iedereen had de moed al opgegeven dat hij nog terug zou komen. Ze wisten ook zeker dat het Coco was, door de blauwe vlek op zijn kop. Coco was ondertussen in onze kerstboom gekropen. Niet gek kijken hoor, want wij hebben in juni echt geen kerstboom meer staan. Nee, dit is geen gewone kerstboom meer. Ja ooit, jaren geleden, heeft hij eens mooi versierd en met lampjes in de kamer gestaan en toen kerst en oud en nieuw voorbij waren hebben wij hem een plekje in de tuin gegeven.
Die kerstboom is inmiddels een super goede schuilplaats geworden voor alles wat vliegt. Hij is behoorlijk  groot geworden en met hele dichte takken. Als er gevaar dreigt zie je opeens alle soorten gevleugelde vrienden met een rotvaart die boom in vliegen. Zo dus ook Coco. Je zag hem bijna niet zitten tussen al die dichte takken. Maar als je dus je hoofd tussen de takken stak, kon je zijn kraaloogjes zien. Toch kwam hij er niet uit. Tot zijn baasjes er waren. Want toen zij hem riepen kwam Coco meteen uit de boom en op de man zijn arm zitten. Eindelijk een bekende stem. Hij kreeg een lekker stuk banaan en toen kon hij weer vrolijk naar zijn eigen huis. Coco kroop direct zijn eigen kooi in en at meteen maar even zijn hele voerbakje leeg. Tsja, als je een week rond hebt gezworven, heb je inmiddels wel trek gekregen.
Coco is dus weer thuis en de eigenaren kwamen ons een overheerlijke ijstaart brengen, omdat Coco toen zij ijstaart aan het eten waren meteen een stukje mee kwam eten.
Iedere keer als wij nu een stukje ijstaart eten zullen we aan Coco denken.
En als we de filmpjes van Coco zien op facebook is het supergoed dat hij weer thuis is. Het is echt een erg leuke papegaai. En ook heel tam.
De (kerst)boom zullen we altijd laten staan, zodat vogels een schuilplek hebben als er gevaar dreigt. En dat komt best vaak voor want er vliegen hier nogal eens valken rond die een vogeltje of duif niet versmaden.
Vorig jaar kwam een duif de serre invliegen met achter hem aan een torenvalk. De duif kon weer naar buiten vliegen, maar de valk vloog tegen de glazen schuifwand op en de hond had hem meteen te pakken. Echt hoor, die valk keek me aan alsof hij smeekte om hem te redden. En dat heb ik ook gedaan. Even tegen Saar de hond "Los, Saar los" roepen en uiteindelijk liet hij ook los. De valk vloog meteen weg, dus zo stevig had Saar hem niet te pakken gehad. Heel stom dat ik er niet een foto van heb gemaakt. Ik denk dat het een prachtige plaat geworden zou zijn.
Maar om op Coco terug te komen. Natuurlijk met dank aan ons nichtje José die meteen actie heeft ondernomen, zodat hij nu weer lekker thuis is.
En ik heb helaas de hele pret gemist, want ik was dus werken.