Ik kom uit een gezin van 15 kinderen.

Als mijn moeder iets tegen één van die vijftien moest zeggen begon ze: "Rob, Henk, Ton, Leo, Sjaak". en dan moest ze John hebben. Ik heb dat precies hetzelfde. Ik roep eerst 5 namen dan zeg ik pas de goede.

Ik kon niet slapen en dan ga je opeens aan vroeger denken.

Een groot gezin was niet altijd leuk. Vroeger tenminste niet. Nu is het altijd super gezellig als we bij elkaar zijn. Ik was op de verjaardag van mijn oudste zus in Den Haag. Ik vraag dan altijd op de familie-app bij wie ik kan slapen. Handig hoor zoveel broers en zussen. Er is er altijd wel eentje die een plekkie heeft. Hoewel die lollige broers van mij, ook wel eens zeggen dat er nog plek zat is onder de brug. Ook fijn dat je op een verjaardag weer eens veel broers en zussen ziet. Maar dan besef je ook dat we opeens weer met minder zijn. Op een half jaar tijd twee broers verloren. Die gekke Aad. Wat een humor had hij en wat een bikkel. En Ben ook opeens weg, van de ene op de andere minuut. Hij wordt ook vreselijk gemist.

Mijn oudste zus was de vierde op rij. Nu is zij opeens de oudste en heb ik nog maar één broer en één zus boven me. Op de foto zie je mijn moeder met acht kinderen. Daar ben ik de één na jongste. Er kwamen er nog zeven na, die dus niet op die foto staan. We zijn een leuke familie. Iedereen heeft humor. (Soms een beetje te veel) En ik weet het, het is het risico van ouder worden, maar verdikkeme. Ze sterven allemaal veel te jong. Vijf minder op een gezin van vijftien is best veel. Hoewel ik me ook realiseer dat we nog steeds met heel veel zijn. En ik heb dus altijd wel een plek om te slapen. En dat is niet onder een brug.

Lieve familie. Ik hoop nog heel oud met jullie allemaal te worden. Dus nu graag even stoppen met "de pijp uitgaan". (Zou onze broer Aad zeggen).