Ik reisde van Weert maar Maassluis met het openbaar vervoer. Trein en Metro dus.
Gelukkig, de lift in Weert was weer gemaakt. Maar toen begon het. De Trein naar Eindhoven had 20 minuten vertraging. Dus had ik daar geen aansluiting meer op de trein naar Den-Haag. Ik moest naar Rotterdam. Nog eens 20 minuten wachten, maar uiteindelijk komt de trein gelukkig binnen. Nou ja, zo gelukkig was het niet, want door omstandigheden waren het geen acht wagons, maar vier. Ik zou dan graag die omstandigheden willen weten, maar we kregen daar natuurlijk geen uitleg over. Dus je moest maar hopen dat je een plekkie vond. Ik kwam terecht bij drie jonge mensen die naar één of andere presentatie moesten en de grootste lol hadden. Ik houd daar wel van en onder het lezen (nou ja, afluisteren eerder) 😊 moest ik vaak glimlachen. Ik zat daar best.
In Rotterdam stapten we samen uit en een van die mensen zei dat ze naar perron 3 moesten.
En ik zei toen: “Nee hoor. Jullie moeten naar perron 6”. Oeps nu wisten ze dat ik afgeluisterd had, maar ze waren blij dat ik het nog wist.
Na het overstappen op de trein naar Schiedam moest ik met de metro verder.
En daar sta je dan. Op een metrostation, met een knie die niet meer wil doen wat ik wil en met een koffer en een fototas.
Oeps de roltrap staat stil. Dan maar de lift. Weer uitchecken, want die lift zit op een hele rare plek. En brr. wat een stinkding. Ik snap niet dat mannen (want ik neem niet aan dat vrouwen dit doen) zo hoognodig een plas moeten doen in een hoekje van een lift. Weten ze dan niet hoe zoiets stinkt en dat juist mensen met kinderwagens en slecht ter been zo'n ding hoognodig hebben. Gatver. In Weert stonk het ook al zo. Maar goed. Ik neem dus die stinklift op het Metrostation in Schiedam. En dan blijft halverwege dat rotding ook nog hangen. Wat moet ik nou? Met mijn koffertje, fototoestel enz. en een vreselijke pijnlijke knie, hangend ergens tussen twee perrons. Gelukkig heb ik geen engtevrees en ben ik niet zo paniekerig, maar ik zag me al door de brandweer bevrijd moeten worden. Ik druk maar eens op wat knopjes voor hulp en probeer de begane grond knop nog maar eens. En gelukkig komt het ding weer in beweging. Hulp niet meer nodig. Helaas moest ik dus de trap nemen. En niet zo’n klein trappie!! Nee een mega joekel van een ding. Lekker dan. Ik voelde het best wel toen ik boven was. Dit was helemaal niet goed voor mijn knietje. Maar er was geen andere oplossing. Gelukkig verliep de verdere reis rustig en zonder problemen. Nou ja , die had ik al genoeg gehad. Maar tegenwoordig is reizen met de trein ook niet meer wat het is geweest.

En dan nu het grappige.

Op de terugweg kwam ik erachter dat de lift naar het perron op Schiedam weer goed werkte. Maar dat deze op een tussenverdieping ook stopt. En ja hoor..... die deuren zitten dus aan de andere kant. Ik heb dus op de heenweg met mijn rug naar die deur gestaan en helemaal niet gezien dat er aan de andere kant een verdieping was. Ik zag vooruit alleen maar iets boven me en onder me en ik staarde aan die kant in het luchtledige. Whahaha. Dit kan ook alleen mij maar overkomen. En hoe vaak heb ik al die lift op station Schiedam gepakt?? Niet te zeggen, maar best wel vaak. Ik heb weer geleerd. Voortaan als de lift onverwachts stopt toch even achterom kijken.