21 februari

Ik ging om 4 uur naar bed maar kon natuurlijk niet slapen. Om half zes hoorde ik een auto stoppen en tot onze grote verbazing kwamen mijn broer en schoonzus Ton en Petra er aan.
Ze zijn een week gebleven en wat was het fijn dat ik me niet druk hoefde te maken over koffie zetten, boodschappen doen, eten koken enz. enz.
Jullie schatten waren goud waard. Maar er waren natuurlijk heel veel mensen die ons de afgelopen jaren heel veel hadden geholpen. Zo veel hulp dat we kregen van familie en vrienden. Onvoorstelbaar en onmogelijk om iedereen te noemen.
Naar bed ben ik niet meer geweest en dat betekende dat ik al 48 uur wakker was omdat ik de laatste nachten bij Nienke had geslapen, of beter gezegd, niet had geslapen.

De dagen erna was het een hectische tijd. Familie kwam over uit Zuid Holland. Er moesten kaarten uitgezocht en verzonden worden. De begrafenis moest geregeld worden. We hadden een hele fijne begrafenisondernemer die meedacht en meer deed dan nodig was.
We kregen aan alle kanten hulp. En iedereen was even lief. Maar het was zoooo moeilijk allemaal. Je wordt geleefd die dagen.

Ik ben nog naar haar klas geweest om over Nienke te praten. Hoe leuk de kinderen over haar vertelden. Hoe geliefd Nien altijd was als ze weer een keer naar school mocht. En zoals haar juf zei; Wat een talent is er van ons afgenomen. Want wat was ze een slimme meid. Haar klas kwam afscheid nemen. En iedereen zei dat het net was of ze sliep.

Op 25 februari is ze begraven. Hoeveel van onze voetstappen naar haar grafje zijn gegaan en nu nog steeds gaan is niet meer te tellen. Het is haar eigen plekje geworden.
We hebben nog een map mooie tekeningen van haar. Dat vond ze leuk om te doen. Maar overal liggen herinneringen op de loer. Haar vriendinnetjes die ik nog regelmatig tegen kom. Een kind wat op haar lijkt. Een geur. Iemand die spontaan over haar begint.

Het is vandaag 30 jaar geleden. Maar die 21^e februari in 1995 vergeet ik nooit meer. Die staat gegrift in mijn geheugen. Een zwarte dag voor ons allemaal. Soms denk ik dat het een boze droom is. Hoe kun je je alles nog zo helder voor de geest halen. Maar helaas was het de werkelijkheid.

Dag lieve Nienke. We missen je nog elke dag.

Nienke was een groot fan van de boeken van Annie MG Schmidt.
Precies 3 maanden na Nienke, op 21 mei 1995 overleed ook zij.
Wij zeiden dat Annie nu bij haar grootste fan was en dat die twee samen heel wat gekke verhalen aan elkaar konden vertellen.
En Nienke zou er wel een hele mooie tekening bij maken. Zoals hieronder het gedicht van Annie en de tekening van Nien.