Nog een keertje Nienke
Ik schreef vorige maand over Nienke en dat het 30 jaar geleden was dat ze ons voorgoed verliet. Het is niet raar dat ik er nu toch veel meer mee bezig ben dan normaal. Het is altijd wel in mijn gedachten hoor, maar nu veel meer.
Dat die dag in mijn geheugen staat gegrift is niet zo gek natuurlijk, maar die hele periode van haar ziekzijn vergeet ik mijn hele leven niet.
Het was een booster aan emoties. Van diepe dalen en hoge bergen. Van vreugde die net zo makkelijk weer om kon slaan in verdriet.
Verdriet en vreugde liggen
dicht bij elkaar.
We hebben in die periode heel veel meegemaakt. De weken die je soms in het oude vertrouwde Emma kinderziekenhuis doorbracht. Dat supermooie Ronald Mc Donald huis in hartje Amsterdam. Twee grachtenpanden die waren omgebouwd tot het eerste familiehuis in Nederland. We hebben er vrienden gevonden en weer verloren. We hebben er gelachen en gehuild.
De blijdschap als een kind klaar was met kuren en het naar huis mocht. Maar ook het verdriet als er weer een kindje was overleden. We huilden met die ouders mee, omdat dat het enige was wat je kon doen. En natuurlijk de angst dat het ons ook zou overkomen. Want het gebeurde toen vaker dat er kinderen niet beter werden dan wel. Dat was voor ons gevoel natuurlijk, want 70% van de kinderen met kanker werd wel beter. Alleen hebben wij dat toen niet zo heel veel meegemaakt.
En dan de grote vraag, hoe komen de kinderen aan kanker???
Eerst moet je weten dat wij toen zomers altijd naar een strandje gingen met een groot ven om lekker te zwemmen en de dag door te brengen. De kinderen vonden dat geweldig. We kwamen er altijd heel vaak. Zwemmen, picknicken, in het zand spelen, wat wil je als kind nu nog meer.
Ook hadden we vlak bij ons huis een stuk land met groenten zoals asperges en ook met fruitbomen waar we altijd lekker van konden eten.
Wij denken dat beide heel veel te maken hebben met de leukemie van Nienke als gevolg van Tsjernobyl.
Tsjernobyl
Want toen:
Op 26 april 1986 explodeerde reactor 4 van de kerncentrale in Tsjernobyl.
Rusland heeft de explosie dagen stil gehouden. Maar geleerden uit Europa mat opeens hoge dosis straling. Toen is het balletje gaan rollen. Rond 2 mei bereikte de radioactieve wolk Nederland en België. In België werd eerst geen enkele maatregel genomen, pas de dag erna kwam een advies om groenten extra te wassen en voor boeren om dieren op stal te houden. (België is hier nog geen 15 minuten rijden vandaan). Wij in Nederland mochten geen groenten meer uit eigen tuin eten en net geoogste bladgroente mocht in België ook niet verkocht worden. Eigenlijk is dat het enige advies wat we toen kregen.
De straling was erg hoog, maar dat hebben we in die tijd nooit echt te horen gekregen. Je moet je voorstellen dat we toen nog geen internet hadden en geen mobiele telefoons. Alles wat je wist hoorde je in het journaal. En dat was in eerste instantie niet heel veel. Rusland was toch ook ver weg.
We aten een tijdje geen groenten en fruit meer van ons landje, maar we gingen die zomer wel nog steeds zwemmen in het ven.
Wisten wij veel. Er was niet gewaarschuwd dat het niet meer mocht. Er was zowiezo heel weinig informatie over wat wel en niet meer mocht.
.
De eerste symptomen van Leukemie bij Nienke kwamen in december 1987. Opeens zaten we met kerst in een kinderziekenhuis, wat we nog geen twee maanden van tevoren in een documentaire over het Emma op tv hadden gezien. Toen zeiden we nog tegen elkaar hoe erg het was voor al die kinderen en dan al die kale koppies. Niet wetend dat we zelf nog geen twee maanden later in precies dezelfde situatie zouden zitten. En er kwam bijna tegelijkertijd nog een meisje van Nienkes leeftijd binnen met dezelfde leukemie die nog geen 20 km van ons vandaan woonden.
Volgend jaar april is het 40 jaar geleden van Tsjernobyl en het jaar daarna 40 jaar dat Nienke ziek werd.
We zaten toen met best wel veel kinderen uit Limburg in het Emma. Op de vraag aan onze kinderoncoloog of de leukemie van onze Nienke het gevolg was van de kernramp in Tsjernobyl kregen we alleen een erg boos antwoord, dat we geen onnodige ophef moesten maken. We kregen toen ook het idee dat we geen slapende honden wakker moesten maken.
Helaas hebben we nooit antwoord gekregen op die vraag. Maar we denken er het zijne van.
Oud en nieuw
Om nog even terug te komen op het oude Emma kinderziekenhuis aan de Spinozastraat in Amsterdam, we verhuisden eind 1988 naar het Nieuwe Emma kinderziekenhuis/kinder AMC. Maar het Ronald Mc Donaldhuis bleef nog best lang in hartje Amsterdam, wat best lastig was als je midden in de nacht naar het ziekenhuis werd geroepen. Gelukkig stonden we toen als ouders direct voor elkaar klaar en diegene die met de auto waren brachten je meteen naar het AMC.
We hebben gek genoeg ook hele “fijne” herinneringen aan het oude Emma en het oude Mc Donaldhuis. Och, ondanks alles hebben we er veel gelachen. We zaten met allemaal ouders in hetzelfde schuitje en ook met opvallend veel Limburgers. En er werd echt niet alleen maar gehuild. Ik zal die leuke herinneringen een andere keer in een andere blog zetten.
Maar die eerste tijd van december 1987- februari 1991 vergeten we nooit meer. De eerste periode van Nienkes ziekte en ons verblijf in oud Amsterdam en de verhuizing naar het nieuwe.