Oud
En als je dan alle herinneringen weer oproept,
komt er heel veel naar boven.
Ik vond ondanks alles Amsterdam een geweldige stad.
Het oude Ronald Mc Donaldhuis aan de Spinozastraat in Amsterdam, waren twee hele mooie grachtenpanden. Daar hadden we op zolder twee woonkamers. De grote was voor niet-rokers en de kleine voor wel-rokers. Nu was het toen zo dat bijna iedereen rookte. En die kleine kamer stond vaker blauw van de rook. We hadden natuurlijk heel veel stress en dat is ook niet bevorderlijk voor minder roken. Nee, er werd daar wat afgestoomd.
Ze hebben op een gegeven moment de kamers maar omgegooid. De kleine huiskamer voor niet-rokers en de grote voor rokers.
In het Emma kinderziekenhuis was ook een rokershok. Een ander woord kan ik er niet voor bedenken. Het was echt een hok en er hing een groot plakkaat op de muur: “Tied voor ’n pafke”.
Ook daar zag het soms blauw van de rook. Nu ik niet meer rook, moeten we in die tijd echt wel heel erg naar sigarettenrook hebben gestonken, want ik ruik het nu meteen als iemand heeft gerookt. Maar als je zelf rookt heb je daar geen erg in. Eigenlijk best erg.
Oude Ronald Mc Donaldhuis
In het Ronald Mc Donaldhuis hebben we ondanks alle ellende die we ook meemaakten best veel gelachen. Het oude grachtenpand had van die brede dakgoten en dat was in de winter een prima plek om blikjes bier in koud te houden. Dus als we ’s avonds bij elkaar zaten na een soms best wel moeilijke dag in het ziekenhuis, ging het raam open en kwamen de blikjes tevoorschijn. De vrijwilligster die de kamer ’s morgens op ging ruimen vond een volle vuilnisbak en toen ze de zak eruit wilde halen, woog deze niets omdat er alleen maar blikjes in zaten.
Soms was er zoveel stress dat een biertje wel lekker was voor de pappa’s.
In het oude Emma sliepen vaker ouders die niet in het Ronald Mc Donaldhuis terecht konden omdat de 12 kamers vol zaten. Je moest dan wel een plek zoeken om te slapen. Meestal sliep je bij je kind, maar dat kon niet altijd en dan zocht je de speelkamer of de school op. Op een ochtend lag er een vader te slapen in de speelkamer en die werd maar niet wakker. De kinderen wilde spelen, maar dat ging dus niet.
Toen hebben we die pappa met bed en al in de lift gezet en op een oude zolder neergezet. Er stond daar van alles. Van hele oude kinderbedjes tot oude apparatuur. Die man wist niet wat hem overkwam toen hij wakker werd, want hij had niets gemerkt. Ik heb zijn dochter nog op facebook, dus misschien gaat er bij hem wel een belletje rinkelen.
In het nieuwe Emma Kinderziekenhuis/Kinder AMC stond op de afdeling in de wachtruimte een aquarium met allerlei soorten vissen.
We hebben toen die vissen allemaal een naam gegeven naar alle doktoren die daar rondliepen. Dr. Voute visjes kan ik me nog herinneren, de rest niet meer.
Het was een heel verschil met het oude Emma. Toen namen we de kinderen met een afgekoppeld infuus, maar wel met de naald er nog in lekker een dagje mee naar Artis. Het Emma had daar een abonnement voor zieke kinderen. Dus we gingen best vaak.
In het kinder AMC mocht dat absoluut niet. Naar het nieuwe Ronald Mc Donaldhuis mocht nog net, want dat lag naast het AMC.
We hebben toen natuurlijk de kinderen soms best wel eens meegenomen zonder dat aan de verpleging te vertellen.
Nee ondanks alle moeilijke tijden hebben we aan het
oude Emma goede herinneringen.
Niet aan het nieuwe.
Maar daar hebben we ook vaker,
niet zulke leuke dingen meegemaakt.