Gladde vloeren
En opeens breek ik steeds mijn nek als ik op zolder kom.
Ik heb op zolder mijn wasmachine en droger staan en het is de plek van al mijn hobby’s.
Mijn naaimachine en overlock staan er. Dus ook alle rommel die je daarbij nodig hebt. 😊 Zoals mijn lappen stof en nog van alles. Ik verf en klei er nogal eens rare dingen zoals Jopie en ik heb er mijn fotografiespullen liggen. En dat zijn er ook nogal wat.
(Kijk op de foto niet naar de zooi, want daar is het nog best netjes). 🤪🫢
Bovendien staat er een kledingrek met al mijn broeken en bloezen.
Dus ik kom dagelijks meerdere keren op zolder.
Maar de laatste tijd ga ik iedere keer bijna op mijn plaat omdat de laminaatvloer die er ligt spiegelglad is geworden. Geen idee hoe dat opeens kon, maar het was wel levensgevaarlijk. Ik ben al een keer gevallen en sindsdien ben ik natuurlijk super voorzichtig.
Dus ik ging op internet op zoek hoe dat kan en wat ik eraan kan doen.
En dan gaat er een lichtje branden. Ik las dat de kleding opfrisser van een bekend merk wasverzachter (ja die van de edelstenen) je kleren weer fris laten ruiken, maar van je vloer een glijbaan maakt. Ik snapte het meteen, want ik gebruikte dat soms ook en de laatste weken wat vaker omdat het lekker ruikt. Straks toch maar even mijn kelder induiken of ik nog echte laminaatreiniger heb en anders snel naar de winkel.
Een brug te ver
Nu was boodschappen doen hier een behoorlijke uitdaging.
Het zit zo: Wij wonen tussen drie kanalen in. Aan de ene kant de Noordervaart. Met een mooie naam ook: “Het Grand Canal du Nord” genoemd. Je weet wel het kanaal dat Napoleon graag wilde, maar nooit ver is gekomen en aan de andere kant het Kanaal Wessem-Nederweert.
En dan heb je ook nog de Zuid Willemsvaart. Wij wonen daar zo ongeveer tussen in.
Om terug te komen op die boodschappen: de brug richting het dorp met de winkels en mijn werk werd vanwege onderhoud dik drie weken afgesloten. Om dus op mijn werk te komen en om boodschappen te doen moest je een -eind- omrijden, want sluiproutes werden bewaakt door verkeersregelaars. Echte hellebaardiers die bijna niemand door lieten. Je moest van goede huize komen om daar doorheen te breken.
Als ik moest werken lukte het me wel. Want ik had mijn witte jasje aan en mijn badge, en ik zei dat ik van de zorg was. 😉 Dan mocht ik door, maar daar ging ik dus niet van profiteren, want als ik moest werken had ik echt een hekel aan omrijden omdat dat net de drukste tijd was bij die omleidingsroute. Niet door te komen bijna. 🤪
Dus als ik voor boodschappen moest, werd dat wel omrijden. En dan is 3½ week erg lang. Dus je moest goed plannen om bij de winkels te komen en niets vergeten want dan moest je weer terug. Ik kwam na het werk een keer thuis en toen had ik mijn werktelefoon nog in mijn zak. Niks van gemerkt helaas. Oef. Ik moest terug dus. Ik ben maar met de fiets gegaan. Want dan mocht je wel door.
Gelukkig is eindelijk de brug weer open en kunnen we weer normaal naar het dorp.
Straks dus niet vergeten iets te halen om die gladheid uit het laminaat te halen.
Maar als je dus dat soort kleding opfrisser gebruikt,
kijk dan maar uit dat je niet je nek breekt. 🫢