Laatste wensen
Het is heel raar eigenlijk. Als iemand overlijdt blijft zij die leeftijd houden.
Onze dochter zou nu 41 zijn geworden. Ze is maar 11 gebleven.
Dan overdenk je hoe ze er nu zou hebben uitgezien. Daar kun je je helemaal geen voorstelling van maken. Er zijn van die websites waar dat kan. Iemand ouder maken. Maar eigenlijk wil ik het helemaal niet weten. Voor mij blijft ze lekker de Nienke die ze 30 jaar geleden nog was. Onze lieve schat, die zo sociaal was, zoveel humor had en zo mee kon leven met iedereen. Of het nu mens of dier was. Zo was Nienke. Dat is niet haar echte naam. Dit was haar troetelnaampje en zo noem ik haar in deze blog. Ik schrijf eigenlijk maar heel weinig over Nienke. Maar dat wil niet zeggen dat ik niet aan haar denk. Iedere dag is ze in mijn en in de gedachten van ons allemaal.
Dit is zowiezo een raar jaar. In februari is ze er 30 jaar niet meer. Dan overdenk je steeds dat laatste jaar. We wisten al in mei dat ze het niet zou halen. Maar ze was een vechtertje. Misschien hoopten we stiekem wel op een wonder. En ze ging er ook voor. Ze was gek op Barbie. Die had ze ook heel erg veel. Iedereen die op bezoek kwam nam iets van Barbie mee. Ze had in die tijd ook een Barbie aan haar vriendinnetje gegeven omdat zij die zo mooi vond. We zijn nog met haar naar het Barbiemuseum geweest, want dat wilde ze graag. Dat vond ze helemaal geweldig. Op zolder staan nog steeds best veel Barbiespullen, maar het meeste is naar haar nichtje gegaan. Onze enige kleindochter die hernoemd is en als een wonder ook nog werd geboren op Nienkes verjaardag. Alleen 29 jaar later. Ze is nu 12.
Make a Wish
In dat laatste jaar zouden we naar Disney World in Florida gaan. Via de stichting: “Doe een wens” wat nu “Make a Wish” heet en dat in Amerika die naam al had. Het is nu weer volop in het nieuws.
Er zou een filmploeg van RTL 4 mee gaan om televisie opnames te maken voor een programma van de Doe een Wens stichting. Helaas moest het uitgesteld worden omdat haar bloed niet goed was. Geen weerstand en geen bloedplaatjes. Wat zou betekenen dat ze snel ziek kon worden en een bloeding niet zou stoppen. De tweede en derde keer was het precies hetzelfde. En iedere keer dat het werd uitgesteld, was de teleurstelling groter. Zo erg, dat het steeds niet door kon gaan. Tot we in het Emma kinderziekenhuis een andere kinderoncoloog kregen omdat de onze met vakantie was. Die zei dat de chemo niet door ging om haar toch naar Amerika te krijgen. Anders kwam ze er nooit meer. Zo lief bedacht, maar ook best zorgelijk. Maar we gunde het haar zo.
Eindelijk kunnen we.
Op 5 december moest ze nog bloed prikken. En terwijl ze voor zwarte Piet aan het spelen was op de kinderafdeling van het ziekenhuis in Weert, kregen we van de kinderarts te horen dat we de dag erna zouden vertrekken naar Amerika. Haar bloed was goed. Jippie.
De Doe een wens stichting belde die avond nog dat we ‘s morgens om zes uur weg zouden gaan. We hebben als een gek Sinterklaasavond gevierd. Ik ben koffers gaan pakken want ik zou met alle kinderen gaan. Gelukkig had ik al één en ander ingepakt in het weekend, want je wist maar nooit. Onze oudste ging mee in plaats van pappa.
En RTL ging niet mee. Die kreeg het niet meer rond in één nacht. Gelukkig konden we daarom doen wat we wilden. Met een tv ploeg is het toch anders. Dat was een groot voordeel en ze heeft de dagen van haar leven gehad. We verbleven in Give kids the world village. Ze was overal VIP en ze vond alles geweldig. Disney world, Seaworld, (jawel we staan met Shamu, een echte walvis op de foto) en de filmstudio's, alles was super. We denken er nu nog met veel plezier aan terug.
